Bus = Fun! Oudjes op de bus - deel 1

Van mijn vrienden en familie ben ik zowat de enige die regelmatig de bus neemt én dit ook nog leuk vindt. Ik geef toe, het openbaar vervoer heeft me ook al menig keer stress bezorgd en ik ben inderdaad langer onderweg dan wanneer ik me met koning auto verplaats. Toch heeft busrijden naast voordelen voor het milieu en je portefeuille ook een zekere charme en het kan hilarische verhalen opleveren. Een voorbeeld van hoe je geluk kan vinden op onverwachte momenten en plaatsen. Je moet er alleen maar voor open staan.

Ik rekende op een rustig busritje, nog even m’n ogen sluiten voor een drukke dag… Dat was buiten een oud dametje gerekend die vroeg of ze naast mij mocht zitten. Er was nog heel veel plaats in de bus, maar om de één of andere reden zag de plaats naast mij er voor haar het meest aantrekkelijk uit. Vriendelijk als ik probeer te zijn liet ik haar natuurlijk naast me plaats nemen. Ze praatte in een onverstaanbaar mompeltaaltje en ik knikte en lachte met een nog net niet vastgeroeste glimlach. Heel overtuigend zag ik er waarschijnlijk niet uit. Toch hield dit haar niet tegen verder te vertellen en omdat er blijkbaar af en toe een antwoord werd verwacht op haar woordentirade vroeg ik af en toe “wablief?” omdat ik er anders echt helemaal niks van begreep.

Dit heb ik wel begrepen: ze had dorst, het was koud en dreft ruikt lekker. Ik vermoed dat van een supermarkt kwam. Ook was ze heel blij dat ze deze bus had gehaald want over 3 uur zou het al donker zijn. Wat een opmerking! Vooral als je weet dat het pas 13u15 was!

We waren nog niet ver gereden toen bleek dat we voor een brug stonden, 10 minuten extra kwelling dus... Ik geef toe, eerst was ik lichtjes geïrriteerd door deze verstoring van m’n rust. Na een tiental minuten zag ik er de humor wel van in, want geef toe, het levert een grappig verhaaltje op.

Nog leuker was dat ze na een ritje van 20 minuutjes al afstapte. Ik moest haar wel een zak - van de supermarkt uiteraard - aangeven, omdat ze anders niet recht geraakte. Het knopje dat de busdeuren opent was haar onbekend, dus ook daarmee moest ik haar even bijstaan.

Mij stond nog een halfuurtje bus te wachten dus sloot ik rustig mijn ogen. Ik kon het niet laten even te denken dat dit mijn goede daad van de dag was. Misschien niet na wat ik eerst dacht over het dametje, hoewel ze toch tevreden was afgestapt en me uitgebreid had bedankt voor alle hulp. Toch neem ik me voor eenzame oude dametjes in het vervolg wel een kans geven. Als dat moment er is, krijg je het zeker nog te lezen...